با سلام
از کارکردهای اصلی نهاد خانواده، فرآیند جامعه پذیری است. طی این فرآیند است که هنجارها و ارزش های اجتماعی درونی می شوند و انسانی اجتماعی و مدنی تکوین می یابد. هر چند که پس از سال های اولیه جامعه پذیری در خانواده، در ادوار بعدی زندگی فرد این فرآیند همچنان ادامه می یابد، لیکن به نظر می رسد که جامعه پذیری اولیه بر شخصیت فرد تأثیری عمیق و دیرپا به جای می گذارد. فضایی که این فرآیند درون آن شکل می گیرد بسیار اهمیت دارد. در فقدان فضایی سرشار از مهر و محبت، احتمال اندکی وجود دارد که شخصیتی سالم و بری از عقده ها و حقارت ها به بار آید. سلامت روانی فرزندان در گرو پرورش یافتن در محیطی است که به لحاظ عاطفی گرم و مهرآمیز باشد، در غیر این صورت اختلالات و کمبودها آنقدر جدی خواهند بود که زمینه ساز انواع جبران گرهای منفی در سال های بعدی رشد می گردند.
...

فقدان عشق در زندگی زناشویی در کنار سایر عوامل، زمینه ساز پدیده طلاق است. آثار مخرب و ویرانگر طلاق هم بر زوجین و هم بر فرزندان بسیار وسیع و چشمگیر است و از فرط وضوح حاجت به استدلال های پیچیده ندارد. قطع نظر از خود طلاق، بالا بودن گرایش نسبت به طلاق و مشاجرات و منازعات دامنه داری که روزگاری توأم با تلخکامی را برای تمامی اعضای خانواده رقم می زنند نیز در این خصوص تأمل انگیز است. نکته قابل توجه این است که به علل مختلف، شمار اندکی از زندگی های مشترک در جامعه ما به طلاق منتهی می شوند، اما فقدان عشق که به نسبت ها و شدت های گوناگون بروز می کند وجوه تبلور و جلوه های بسیار متفاوتی می تواند پیدا کند. دلزدگی در روابط زناشویی و نارضایتی از زندگی مشترک نمونه هایی قابل ذکرند. با این همه عدم حصول رابطه ای مهر آمیز و برآورده نشدن نیازهای عاطفی افراد، ساختار زندگی مشترک را بسیار متزلزل ساخته و زمینه را برای گسست (متعارف و نامتعارف) پیوند مهیا می کند.

منبع :